Menu
88e minuut. De bal ligt op de stip. De stand is 1-1 en ik neem een aanloop voor mijn schot om de wedstrijd te beslissen. “Homo!”, roept iemand vanaf de zijlijn en voor een fractie van een seconde ben ik afgeleid. Ik mis de penalty volledig. Drie minuten later klinkt het eindsignaal. Dit was mijn laatste voetbalwedstrijd. Ik was 12.
Mijn naam is Thomas Pruijsen, woonachtig in het prachtige Nijmegen en speel op regionaal niveau tafeltennis. Niet geheel zoals ik mij als klein jongetje had voorgesteld.
Wat wilde ik als vijfjarige graag op voetbal en de nieuwe Dennis Bergkamp worden. Eerst in de F-jes, en de E-tjes met zijn allen achter een bal aanhollen. Vaak als rechtshalf, maar helaas ook vaak als wissel. Nee, het bleek al snel dat ik geen groot voetbaltalent was. Toch bleef ik regelmatig voetballen, zowel in de pauzes op school als na schooltijd op het veldje vlakbij vrienden of vlakbij huis. Want ik vond het zo leuk om te doen. Op mijn 11e ben ik ook gaan tafeltennissen en op mijn 12e moest ik een keuze maken tussen voetbal en tafeltennis, omdat de competitie op hetzelfde moment viel. Ik koos voor tafeltennis, misschien zat er wel een nieuwe Timo Boll (Grote Europese Tafeltennisser) in mij dacht ik nog. Helaas, ik bleek in tafeltennis evenmin een (technisch) talent te zijn, al beoefen ik deze sport 15 jaar later op regionaal niveau nog steeds.
Ik ben dus niet met voetballen gestopt omdat ik kapper wilde worden of op de plaatselijke musical- of balletvereniging wilde, zoals René van der Gijp wellicht zou beweren. En mijn motoriek zorgde er ook niet voor, dat ik alleen met een slappe pols zou kunnen ingooien en het was ook niet zo dat ik niet in staat was om een goede voorzet te geven, zoals Frank de Boer wellicht zou beweren. Ik ben puur gestopt, omdat ik tafeltennis gewoon een leukere sport vond op dat moment.
Maar was dat wel echt zo? Ik koos voor tafeltennis omdat dat wat minder een “machosport” was dan voetbal. En ook al realiseerde ik me dat nog niet zo goed op mijn 12e. Er waren toen al sporen bij mij van gevoelens voor andere jongens. Langs het veld was het woord “HOMO” al regelmatig te horen. En niet als compliment als iemand een doelpunt had gescoord. Vooral als iemand de bal te zacht had ingespeeld, of er weer een grote kans was gemist. Ik trok mij dat niet altijd onmiddellijk aan, maar weet zeker dat ik dat wel had gedaan als ik langer had gevoetbald. Om maar te zwijgen over de ongemakkelijke situaties in de kleedkamer, die wellicht zouden zijn ontstaan.
Nee, hoewel ik nog erg van het spelletje houd en mijn weekenden het liefst doorbreng in het stadion, langs het veld of voor de tv, al kijkend naar Ziggo Sport of Fox Sports, is het misschien wel verstandiger dat ik ben gestopt met voetbal en ben gaan tafeltennissen. Het is een keuze zonder spijt en waar ik nog steeds achtersta. Ik ken alleen genoeg jongens die er nog steeds van balen of die echt zijn gestopt, doordat ze het gevoel hadden dat ze iets verborgen moesten houden bij het beoefenen van hun hobby. Niet alleen maakte dit ze ongelukkig, het hinderde ze ook in de doorontwikkeling van hun talent. Als je met andere dingen bezig bent dan je puur focussen op de training, techniek en het spelletje, kan je ook niet je volledige talent ontwikkelen. Dan mis je uiteindelijk je kansen.
Het is daarom niet voor niets dat de meeste homoseksuele mannen overgaan op individuele sporten, in plaats van teamsporten. Ik zelf weet dat ik nooit de nieuwe Dennis Bergkamp was geworden, maar denk dat er misschien wel meerdere talenten verloren zijn gegaan. Iemand die zich niet stevig genoeg voelde om het te vertellen op zijn club of vooral jongens die het gevoel hadden dat ze het niet konden vertellen, ook al had dit misschien wel gekund.
Laten we er daarom alles aan doen om de F-jes, E-tjes en D-tjes van nu, hun volledige talent te laten ontwikkelen. Want heel misschien had er al wel iemand tussen gezeten uit mijn generatie, die niet was gestopt en die ons zelfs met Guus Hiddink of Danny Blind naar het EK had kunnen loodsen.
Om dit te bewerkstelligen (een veilig sportklimaat, deelname aan het EK kan helaas niet meer) ben ik onder andere vrijwilliger geworden bij de John Blankenstein Foundation en proberen we clubs (van alle teamsporten) te ondersteunen op het gebied van beleid/ontwikkeling voor een veilig sportklimaat.
Daarnaast ben ik door Profvoetbalpraat gevraagd, om jullie bij te praten over actualiteiten die mij opvallen in de media, op het veld, langs het veld, in de stadions, of elders in het kader van voetbal en homoseksualiteit. Ik heb nog heel wat inspiratie, lezen jullie mee en als je wilt reageren: graag!
De John Blankenstein Foundation geeft workshops, houdt keukentafelgesprekken en biedt ondersteuning voor alle clubs om “een veilig sportklimaat” te bewerkstelligen binnen vele clubs. Geïnteresseerd, meer informatie of al een concrete vraag, kijk dan op www.johnblankensteinfoundation.nl en schroom niet om contact op te nemen!
Thomas
